De Italiaanse econoom Vilfredo Pareto ontdekte rond 1900 dat tachtig procent van de Italiaanse bezittingen in handen was van twintig procent van de bevolking. Tegenwoordig wordt dit model veel wijder toegepast. De basisredenering achter dit model is dat tachtig procent van de resultaten worden bereikt met twintig procent van de inspanningen.
Om die reden wordt dit model ook de tachtig/twintigregel genoemd. Je zou het principe ook kunnen herformuleren door het Nederlandse gezegde “goed is goed genoeg”. Het nastreven van perfectie kost veel energie, maar levert slechts een beperkte meerwaarde op voor de gebruiker.
Toch wordt dit principe vaak te ver door vertaald. Ik mijn leidinggevende zomaar het voorstel kunnen doen om voor 80 procent van mijn loon één dag per week te komen werken. Iedereen snapt dat dit niet de bedoeling kan zijn.
Op een soort gelijke manier zou een autofabrikant veel goedkoper auto’s kunnen maken, maar deze zouden niet door de keuring kunnen komen omdat essentiële onderdelen ontbreken.
De regel is dan ook vooral goed bruikbaar in situaties waarin een nieuw product of dienst wordt geïntroduceerd en wordt bepaald wat de functionaliteit moet worden. Wanneer we alles willen wordt het product of de dienst wel erg duur en die extra functionaliteiten worden wellicht ook niet (of minder vaak) gebruikt. Dan kan terecht de vraag worden gesteld of die extra inspanning en kosten inderdaad een evenredige waarde voor de gebruikers toevoegt.
Meer informatie:
Het tachtig/twintig principe – het geheim van meer bereiken met minder moeite, Richard Koch, 1998